Litwa jest najbardziej jednolitym narodowościowo państwem spośród wszystkich państw bałtyckich, największą grupą etniczną są Litwini (2864 tys.[21] osób), którzy stanowią 84,6% ogółu mieszkańców. Znaczące mniejszości narodowe to Polacy liczący ok. 212,1 tys.[21] osób (6,3%) i Rosjanie liczący 173,3 tys.[21] osób (5,1%).
Polacy są największą mniejszością narodową, skupioną przede wszystkim na Wileńszczyźnie, w południowo-wschodniej części Litwy (Polacy na Litwie), administracyjnie jest to okręg wileński (26%), w poszczególnych gminach jak wileńska (61%) czy solecznicka (80%) Polacy są większością.
Rosjanie są skoncentrowani głównie w dwóch miastach, gdzie stanowią znaczące mniejszości, w Wilnie (14%) i w Kłajpedzie (28%) oraz gminie Wisaginia, gdzie stanowią większość (55%).
Według spisu powszechnego z 2001 roku społeczeństwo państwa litewskiego składało się z następujących narodowości i grup etnicznych:
* Litwini: 2 907 293 (83,45%)
* Polacy: 234 989 (6,74%)
* Rosjanie: 219 789 (6,31%)
* Białorusini: 42 866 (1,23%)
* Ukraińcy: 22 488 (0,65%)
* Żydzi: 4007 (0,12%)
* Niemcy: 3243 (0,09%)
* Tatarzy: 3235 (0,09%)
* Łotysze: 2955 (0,08%)
* Romowie: 2571 (0,07%)
* Ormianie: 1477 (0,04%)
* Inni: 6138 (0,18%)
* Niezidentyfikowani: 32 921 (0,94%)
Języki [edytuj]
Językiem urzędowym na Litwie jest bałtycki język litewski, będący językiem etnicznej większości litewskiej. Język litewski jest obok języka łotewskiego jedynym istniejącym przedstawicielem bałtyckiej grupy językowej. Ponadto w użyciu są języki mniejszości narodowych, głównie słowiańskie, takie jak polski, białoruski i rosyjski.
W gminach zamieszkanych przez duże skupiska mniejszości narodowych dopuszczony do użytku w urzędach i tablicach informacyjnych jest język mniejszości. W praktyce przestrzeganie tego przepisu nie jest rygorystycznie egzekwowane, a władze litewskie naruszają europejskie i dwustronne umowy w tej sprawie utrudniając korzystanie mniejszościom z praw językowych.
teraz czas na lekcje historii...
Na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. ze wschodu przybyli Indoeuropejczycy. Niektórzy badacze przyjmują, że właśnie wśród nich należy doszukiwać się przodków Bałtów, a więc także Litwinów. Wiele wskazuje również na to, że Bałtowie mogli przybyć na te tereny w czasie drugiej wielkiej migracji Indoeuropejczyków (ok. XII wiek p.n.e.).
Pierwsza wzmianka o Litwie pochodzi z 1009 roku. Do końca XIII wieku tereny Litwy zamieszkiwały liczne plemiona, które nie tworzyły zwartego organizmu państwowego. Dopiero od XIII wieku związkom plemiennym zaczęli przewodzić książęta (kunigasi) spośród których największe znaczenie mieli Ryngoldowiczowie, których najwybitniejszym przedstawicielem był Mendog (Mindaugas). Ok. 1235 roku, pod wpływem zagrożenia, najpierw ze strony zakonu kawalerów mieczowych (od 1202), a następnie zakonu krzyżackiego (od 1237 roku), Mendog zjednoczył litewskie plemiona i skupił władze w jednym ręku. W 1251 roku pod naciskiem zakonów, Mendog przyjął chrzest, a w 1253 otrzymał od papieża koronę i koronował się w Nowogródku. Panowanie Mendoga zakończyło się gwałtownie w 1263 roku zabójstwem władcy. Po śmierci władcy Litwini odrzucili chrześcijaństwo, państwo stało się ponownie celem krucjat. Pomimo długotrwałych wojen z zakonami rycerskimi, Wielkie Księstwo Litewskie rozrastało się szybko, Litwini podbili ziemie słowiańskie stanowiące tereny obecnej Białorusi, Ukrainy i fragmenty Polski oraz Rosji. Wielkie Księstwo Litewskie stało się największym państwem w Europie.