Πριν 25 χρόνια, (87)τέτοια μέρα που την θυμάμαι λες και ήταν κτες, ένα γεγονός με έκανε να αγαπήσω την μπάλα με τα σπυριά...μήπως ήταν το 3πλό σπάσιμο μέσης μπροστά στον Τσατσένκο του θεού; μήπως ήταν οι 2 βολές στην παράταση του τίμιου γίγαντα; μήπως ήταν το ότι ο ΑΚΕΛικός γείτονας μου ήταν με την ΕΣΣΔ που ήταν δυνατότερος στους καυγάδες μας και ήθελα να του την σπάσω; μήπως απλά για 1η φορά η Ελλάδα βρέθηκε στην κορυφή ενός ομαδικού αθλήματος;
Είναι μια μέρα που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου και θα την λέω στα εγγόνια μου...οι 12 εκείνου του έπους:
Φασούλας η αράχνη, Φάνης ο χοντρός, ο Παναγιώτης ο κλαψιάρης, ο ΘΕΟΣ (δεν θέλετε να γράψω όνομα εδώ), ο Καμπούρης, ο Καμπούρης ο τίμιος γίγαντας, ο Φιλίππου ο πλακατζής, ο Λινάρδος, ο Καρατζάς, ο Σταυρόπουλος, ο Ρωμανίδης, ο Ανδρίτσος, ο Ιωάννου...
Σας ευχαριστώ, γιατί 25 χρόνια μετά, όταν βλέπω την πορτοκαλί μπάλα νιώθω την ίδια συγκίνηση με τότε...