BuzzerBeater Forums

Ok. Wyrobie się :D

Hiszpania - największe z trzech państw położonych na Półwyspie Iberyjskim. Na zachodzie Hiszpania graniczy z Portugalią, na południu z należącym do Wielkiej Brytanii Gibraltarem, oraz przez Ceutę i Melillę z Marokiem. Na północy, przez Pireneje, kraj graniczy z Francją i Andorą. W skład Hiszpanii wchodzą także Baleary na Morzu Śródziemnym, Wyspy Kanaryjskie na Oceanie Atlantyckim oraz w skład których wchodzą dwie hiszpańskie posiadłości w Afryce Północnej, Ceuta i Melilla, oraz liczne niezamieszkane wyspy po śródziemnomorskiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej, takie jak enklawy będące częściami prowincji Kadyks i Malaga: Chafaryny, Alborán czy Perejil. Do Hiszpanii, a dokładniej do Katalonii, należy także otoczone przez terytorium francuskie miasteczko Llívia. Najdalej wysuniętym na północ punktem kraju jest przylądek Estaca de Bares w Galicii, na południe – Punta Saltos na kanaryjskiej wyspie Hierro, na wschodzie – Punta Esperó na Minorce.

Począwszy od IX wieku p.n.e. Półwysep Iberyjski był terenem ekspansji licznych ludów i państw (Celtów, Fenicjan, Greków czy też Kartagińczyków). W II wieku p.n.e. na półwyspie pojawili się Rzymianie. W V wieku wdarli się Wizygoci i stworzyli tam własne państwo. W roku ok. 700 roku z obszarów północnej Afryki na Półwysep Iberyjski przedostały się wojska arabskie pod wodzą sułtana Tarika, które błyskawicznie podbiły prawie cały półwysep.
Przywódcą i pierwszym królem, zgodnie z tradycją, był don Pelayo, prawdopodobnie szlachcic wizygocki, który razem z innymi schronił się w górach Asturii przed napierającymi z południa wojskami muzułmańskimi. Jako początek procesu rekonkwisty uznaje się bitwę w wąwozie Covadonga, w której oddział pod wodzą don Pelayo pokonał dzięki zaskoczeniu i pułapce kilkukrotnie większe siły przeciwnika. Rozbity oddział muzułmański miał charakter rozpoznawczy, a jego "porażka" nie miała dla najeźdźców większego znaczenia. Z czasem wyłoniły się dwa silne królestwa chrześcijańskie: Kastylia i Aragonia. Rozkwit i ekspansja powstałej z połączenia obu tych państw Hiszpanii były przede wszystkim związane z podbojami kolonialnymi w Ameryce i zdobyciem wielkich bogactw. Dzięki mocarstwowej polityce kraj stał się supermocarstwem w Europie Zachodniej. Stracił jednak tę pozycję na skutek osłabienia, upadku gospodarczego i wyniszczających (przegrywanych) wojen z Francją.
Około 1825 wielkie imperium hiszpańskie przestało praktycznie istnieć. Spowodowane to było zbyt długim złym zarządzaniem, niesprawiedliwym ładem społecznym i, przede wszystkim, inwazją Napoleona, który rozprzestrzenił idee wolnościowe w Ameryce.
Hiszpania na krótko dostała się pod wpływy Francji. Wkrótce powróciła dynastia Burbonów i stopniowo kraj stawał się biednym prowincjonalnym królestwem.
Na początku XX wieku Hiszpanią rządziło kilku dyktatorów – częste niepokoje społeczne skompromitowały monarchię i w 1931 proklamowano republikę.
W latach 1936-1939 kraj ogarnęła wojna domowa. W jej wyniku władzę w kraju przejęli nacjonaliści pod wodzą generała Francisco Franco.
Po śmierci Franco w 1975, władzę przejął wyznaczony przez niego na następcę książę Jan Karol z dynastii Burbonów. Przywrócono monarchię (formalnie istniała już od lat 40., a Franco pełnił funkcję regenta), a król wprowadził w kraju demokratyczne reformy. W 1982 Hiszpania wstąpiła do NATO, a w 1986 stała się członkiem EWG (która później została przekształcona w Unię Europejską).

Hiszpania jest krajem wyżynno-górskim (około 90 proc. obszaru zajmują wyżyny i góry). Centralna część kraju zajmuje wyżyna zwana Mesetą Iberyjską, która wznosi się średnio do 600 m n.p.m. Góry Kastylijskie dzielą ją (najwyższy szczyt Almanzor – 2592 m n.p.m.) na dwie części: Starą i Nową Kastylię. Mesetę otaczają góry: od północy Góry Kantabryjskie z najwyższym szczytem Torre de Cerredo (2648 m n.p.m.), od północnego wschodu Góry Iberyjskie z kulminacją Moncayo (2313 m n.p.m.). Na granicy z Francją rozpościerają się niedostępne Pireneje z kulminacją Aneto (3404 m n.p.m.), które wraz z Górami Iberyjskimi i niższymi Górami Katalońskimi otaczają nizinną Kotlinę Aragońską.
Pokrywa glebowa Hiszpanii jest bardzo zróżnicowana. Północne obszary pokryte są glebami brunatnymi, a w Górach Kantabryjskich, występuje kompleks gleb bielicowych o niewykształconym profilu. W wielu miejscach Galicji (zwłaszcza w dorzeczu górnego Minho, o dużej wilgotności) rozpowszechnione są: gleby piaszczyste, szkieletowe i zabagnione a nawet torfowiska. Ogromne regiony pozostałej części Hiszpanii pokryte są glebami brązowymi (cynamonowymi) i brunatnymi śródziemnomorskimi.

Hiszpania dzieli się na 17 wspólnot autonomicznych (Comunidades Autónomas), które cieszą się dużą autonomią (głównie w kwestiach szkolnictwa, podatków, itd.), oraz dwa miasta autonomiczne (Ciudad Autónoma). Oto one:

Andaluzja
Aragonia
Asturia
Baleary
Estremadura
Galicja
Kantabria
Kastylia-La Mancha
Kastylia i León
Katalonia
Kraj Basków
La Rioja
Madryt
Murcja
Nawarra
Walencja
Wyspy Kanaryjskie.

Klimat Hiszpanii jest zróżnicowany, od chłodnego i deszczowego na północnym zachodzie, po gorący i suchy na równinach Andaluzji. Centrum kraju charakteryzuje się klimatem kontynentalnym. Jest to teren otoczony pasmami górskimi, w związku z czym nie dociera tam wilgotne powietrze i jest bardzo sucho. Występują duże amplitudy temperatur dziennych jak i rocznych. Latem na całym obszarze kraju z wyjątkiem północnego wybrzeża, jest gorąco i słonecznie. Średnie temperatury wynoszą 12 °C w styczniu i 25° w lipcu, roczna ilość opadów sięga 250 mm. Madryt, leżący na wysokości 660 m, ma średnie temp. 5 °C w styczniu i 24 °C w lipcu. Północ kraju jest terenem zdecydowanie wilgotnym. Występują tam spore opady, a temperatury są umiarkowane. Niewielkie amplitudy miesięczne wskazują na łagodne zimy (od 6 °C do 10 °C) i chłodne lata (średnio poniżej 22 °C). Obszar wybrzeża na wschodzie i południu kraju przejawia cechy klimatu śródziemnego z wpływem klimatu morskiego, im bardziej na południe tym bardziej gorący klimat. Jest to teren raczej suchy, z gorącym latem (ponad 22 °C) i łagodną zimą (od 6 °C na północno-wschodnim wybrzeżu do ponad 10 °C na południu).

W Hiszpanii status urzędowego ma język: kastylijski (potocznie zwany hiszpańskim), oraz regionalnie także: kataloński, baskijski i galisyjski. Zgodnie z zapisem w konstytucji Hiszpanii, każdy obywatel tego kraju ma obowiązek znać język kastylijski.

Język kataloński jako urzędowy występuje w Katalonii i na Balearach. Poza tym używany jest w Pasie Zachodnim (Aragonia) i w comarce Carche na terenie Murcji. Na terenie wspólnoty autonomicznej Walencja, używany jest wariant języka katalońskiego – walencjański. Język galicyjski jako urzędowy występuje tylko w Galicji. Ponadto używany jest w prowincjach León i Zamora, jednak nie ma tam statusu urzędowego. Język baskijski jako urzędowy występuje w Kraju Basków i na północy Nawarry. W gminach doliny Arán w katalońskiej prowincji Lleida, obowiązuje język aranejski, wariant oksytańskiego.

Występują także liczne języki i dialekty romańskie, które nie mają statusu urzędowych w żadnej z hiszpańskich gmin. Są to:

asturleoński, w skład którego wchodzą: asturyjski (używany w Asturii), kantabryjski (używany w Kantabrii), leóński (używany w prowincjach: León i Zamora), estremadurski (używany w Estremadurze)
aragoński (używany w Aragonii)
portugalski (niegdyś używany w niektórych gminach na terenie Estremadury, graniczących z Portugalią; obecnie praktycznie nie używany).

Przez wieki Hiszpania uważana była za bastion katolicyzmu w Europie. Tereny dzisiejszej Hiszpanii były jednymi z najszybciej schrystianizowanych w Europie – w IV wieku. Na początku VIII wieku od strony południa miała miejsce inwazja arabska obejmująca niemal cały Półwysep Iberyjski. W I połowie VIII wieku od północy rozpoczęła się Rekonkwista – wypieranie muzułmańskich Maurów z Półwyspu. Po opanowaniu całej Hiszpanii, czyli po roku 1492 jej monarchowie Ferdynand II Katolicki i Izabela I Katolicka rozpoczęli prześladowania muzułmanów i żydów zmuszając ich do konwersji na chrześcijaństwo. Doprowadziło to ostatecznie do wyrugowania wyznawców innych niż rzymski katolicyzm wyznań[2]. W XVI wiek do Hiszpanii zaczęły szybko przenikać idee Reformacji, ale władcy opowiedzieli się po stronie Kościoła rzymskokatolickiego. W tym samym czasie rozpoczęły się podboje obu Ameryk i przymusowe nawracanie lub mordowanie ludności kolonizowanych terenów. Do początku XIX wiek Hiszpania pozostawała bastionem europejskiego katolicyzmu z szeroko praktykowaną Inkwizycją, lecz za czasów wojen napoleońskich i wojen domowych będących ich skutkiem zniesiono ją.

Po wygranej przez generała Francisco Franco wojnie Hiszpania stała się na powrót państwem wyznaniowym, w którym Kościół rzymskokatolicki miał uprzywilejowaną pozycję, a niemal całe życie społeczne i obyczajowe podporządkowane ideom narodowego katolicyzmu. Przywrócono kary za kontakty homoseksualne, rozwody, antykoncepcja, aborcja i edukacja seksualna zostały zakazane, płacenie podatków na rzecz prywatnych szkół katolickich i nauczanie lekcji religii katolickiej stało się obowiązkowe w szkołach bez względu na wyznanie. Stan ten utrzymywał się do połowy lat 70., kiedy to po śmierci generała Franco przywrócono monarchię konstytucyjną i zagwarantowano wolność sumienia, świeckość i neutralność światopoglądową państwa.


W ostatnich latach proces laicyzacji i sekularyzacji pogłębiły się. Sprzyjają temu reformy polityczne socjalistycznego rządu premiera José Luisa Rodrígueza Zapatero. Według Centrum Badań Socjologicznych w 2009 roku 73,2% Hiszpanów zdeklarowało przynależność do Kościoła rzymskokatolickiego (76% w 2006 roku), 2,3% do islamu, 0,1% do judaizmu, 1,7% to wyznawcy pozostałych religii (głównie , protestantyzmu, prawosławia, buddyzmu), hinduizmu i sikhizmu, a 22,2% zdeklarowało ateizm, agnostycyzm lub bezwyznaniowość (19% w 2006 roku). W 1975 roku 61% Hiszpanów uczęszczało systematycznie do kościoła na niedzielne nabożeństwa, w 2002 roku 25%, podczas gdy w 2009 roku już tylko 15%. 58% Hiszpanów zdeklarowało, że nigdy nie chodzi do kościoła. Według sondażu Eurobarometr w 2005 roku 59% Hiszpanów przyznało się do wiary w Boga osobowego, 21% do wiary w nieokreśloną siłę wyższą, a 18% zdeklarowało brak wiary. Wg tego tego samego ośrodka badawczego w 2008 roku zaledwie 3% Hiszpanów uznało religię za jedną z trzech najważniejszych wartości, podczas gdy średnia europejska wyniosła 7%. Wg Instytutu Gallupa aż 59% Hiszpanów przyznało, że religia nie odgrywa ważnej roli w ich życiu. Odbiciem malejącej roli Kościoła i religii w Hiszpanii są drastyczny kryzys powołań i niedobór duchowieństwa, upowszechniający się relatywizm moralny, daleko posunięta tolerancja wobec antykoncepcji, aborcji, eutanazji, kohabitacji czy małżeństw homoseksualnych. Szczególnie młode pokolenie krytyczne jest wobec postaw i doktryn Kościoła odnośnie etyki seksualnej i życia małżeńsko-rodzinnego. Młode pokolenie także w największym stopniu skłania się ku indywidualnej wierze bądź bezwyznaniowości. W 2005 roku zaledwie połowa młodzieży utożsamiała się z katolicyzmem, z czego jedynie 10% było zaangażowanych religijnie, a niespełna 4% systematycznie praktykowało. Z drugiej strony w obliczu gwałtownej laicyzacji życia publicznego.

Do lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia Hiszpania była jednym z najuboższych krajów Europy. Masowy napływ turystów spowodował wielki wzrost inwestycji i napływ kapitału zagranicznego, który wzmógł się jeszcze po przystąpieniu do Unii Europejskiej.

Hiszpania była przez ostatnie pół wieku jednym z najszybciej rozwijających się gospodarczo państw Europy. W 2009 PKB wyniósł 1052 mld euro, czyli 23,5 tys. euro na mieszkańca. Hiszpania uporała się w ostatnich latach ze zmorą, jaką była znaczna inflacja (od 1990 spadła z ponad 9 proc. do ok. 2,5-3 proc. obecnie) i masowym bezrobociem (obecnie około 14,4 proc. wobec 21,6 proc. w 1978).

Hiszpania jest znaczącym uczestnikiem handlu zagranicznego, wielkie banki mają swe siedziby gł. w Madrycie, Bilbao, Barcelonie i Walencji. W gospodarce Hiszpanii bardzo dużą rolę odgrywa obcy kapitał zagraniczny głównie inwestycje amerykańskie, brytyjskie, francuskie, to właśnie one doprowadziły do szybkiego uprzemysłowienia Hiszpanii. Hiszpania jest zaliczana do grupy państw wysoko rozwiniętych, co potwierdza wysoki PKB. Pod względem potencjału ekonomicznego Hiszpanie stanowią wielką czołówkę Europy wraz z takimi krajami jak: Wielka Brytania, Francja, czy Włochy. Są już ósmą potęgą gospodarczą świata i stali się jednym z głównych motorów napędowych europejskiej gospodarki. Produkt krajowy brutto Hiszpania ma już wyższy niż należąca do G8 Kanada. Relatywnie niskie ceny wpływają na wysoką siłę nabywczą porównywalną do Włoch i Francji.

Najważniejszą gałęzią gospodarki jest wysoko rozwinięty przemysł, zgrupowany w kilku wielkich okręgach. Hiszpania jest ważnym producentem samochodów osobowych (m.in. SEAT) i ciężarowych (Barcelona i Lleida, Walencja, Madryt, Valladolid, La Coruña). Kilka wielkich koncernów ulokowało tutaj swoje zakłady (VW, grupa PSA, Ford). Produkcja samochodów osobowych wyniosła ponad 1,9 mln sztuk (2000). W Walencji, Bilbao, Barcelonie, Kadyksie oraz La Coruñi są duże stocznie a co za tym idzie jest tutaj wysoko rozwinięty przemysł stoczniowy (3 proc. produkcji światowej – 6. miejsce). Rozwinięty jest przemysł metalurgiczny (huty w Oviedo, Gijón, El Ferrol de Caudillo koło Bilbao i in.), w Asturii kopalnie węgla. Różnorodny przemysł elektrotechniczny (sprzęt gospodarstwa domowego, komputery, półprzewodniki) rozwinął się w większych miastach (np. Barcelona, Madryt, Sewilla, Malaga). Dzięki importowi paliw płynnych oraz znacznym zasobom energii wodnej Hiszpania produkuje ok. 185 TWh energii elektrycznej (4,612 kWh na mieszkańca). Wielkim atutem jest rozwinięty przemysł włókienniczy oraz rolno-spożywczy (produkcja cukiernicza; wina – ponad 34 mln hl, 4. miejsce w świecie; konserw rybnych itp.), rozrzucony po całym kraju.

W rolnictwie dominującą rolę odgrywa hodowla bydła, trzody i drobiu na rozległych pastwiskach (Kastylii, Asturii czy Estremadury), a także uprawa winorośli, zbóż, oliwek oraz owoców cytrusowych. Lasy (głównie w regionach górskich) dostarczają drewna i owoców leśnych. Rolnictwo przynosi 8% dochodu narodowego brutto. Na płaskowyżu Meseta uprawia się: pszenicę i jęczmień. Kukurydza rośnie dobrze na wilgotniejszych terenach północnego zachodu, a na terenach, na których możliwe jest nawadnianie, uprawia się ryż. Warzywa hodowane są w nawadnianych dolinach, wzdłuż nizinnego wschodniego wybrzeża. Owoce cytrusowe tj. figi i migdały to domena terenów śródziemnomorskich. Gaje oliwne rosną na suchych obszarach na południu kraju. Hiszpania jest drugim na świecie producentem oliwy z oliwek. Winogrona uprawiane są w dolinie rzeki Ebro, na Mesecie, na nizinach śródziemnomorskich oraz wewnątrz kraju m.in. w Andaluzji.

Sieć komunikacyjna Hiszpanii uległa znaczącym przeobrażeniom po II wojnie światowej, dzięki dewizom napływającym od turystów zagranicznych. Drogi liczą ogółem ponad 326 tys. km – 64,5 km na 100 km² powierzchni. Wielki postęp zanotowano w budowie nowoczesnych magistral obsługujących narastający ruch turystyczny – 31 grudnia 2005 było w Hiszpanii 12 444 km autostrad i dróg ekspresowych. Obecnie Hiszpania buduje prawie 1000 km autostrad rocznie. Hiszpania jest krajem wysoko zmotoryzowanym – w tym samym czasie było ponad 14,7 mln samochodów osobowych (36,7 pojazdów na 100 mieszkańców) oraz ponad 1,8 mln ciężarowych. Długość linii kolejowych wynosi obecnie ~16 tys. km, w tym 8,5 tys. km linii zelektryfikowanych, hiszpańskie koleje RENFE również obejmują szybką kolej – AVE. Najważniejsze porty morskie: Algeciras, Kadyks,Kartagena, Walencja,Tarragona, Barcelona, Bilbao, A Coruña. Bezprecedensowy rozwój nastąpił w dziedzinie przewozów lotniczych. Madryt jest jednym z najważniejszych portów lotniczych w Europie, inne ważniejsze lotniska znajdują się w Barcelonie, Palmie (Majorka), Sewilli, Walencji, Santa Cruz de Tenerife (Wyspy Kanaryjskie), Bilbao.

Burzliwa historia, która pozostawiła ślad w postaci bardzo wielu zabytków i licznych, bogatych w eksponaty muzeów oraz jeden z najcieplejszych klimatów na kontynencie sprzyjają masowej turystyce, która stanowi jeden z filarów gospodarki przynoszących znacznych dochodów – w 2001 ponad 47 mld euro. Liczba turystów zagranicznych odwiedzających Hiszpanię wyniosła prawie 71 mln, którzy wypoczywali głównie na wybrzeżu śródziemnomorskim (Costa de la Luz – Costa del Sol – Costa Blanca – Costa del Azahar – Costa Dorada – Costa Montanesa – Costa Vasca – Costa Verde – Rias Altas – Rias Bajas), na Balearach i Wyspach Kanaryjskich oraz zwiedzali hiszpańskie miasta i muzea – Toledo, Madryt, Barcelona, Sewilla, Salamanka i in. Ośrodkiem pielgrzymkowym o europejskiej sławie jest Santiago de Compostela. Z dochodów z turystyki sfinansowano budowę dróg oraz przemysł lokalny.

Warto też wspominać jak nasza Reprezentacja Polski przegrała mecz z Hiszpanią 6:0 w piłce nożnej! :D

Wiadomo, że Hiszpania nie są lepsi od nas. Mają trochę słabszych zawodników. Trzeba też zwrócić uwagę jak oni sensacyjnie wygrali mecz z Francją. Mocną ich stroną jest właśnie kosz. Zawsze atakują z obwodu.

Przepraszam, że dopiero teraz, ale Mistrzostwa Świata mnie zajęły i nie zdołałem omówić na wczoraj. Ale teraz już mogę. Więc:

PG - Antonio Sarraz (pensja 36k, forma sprawna)

Gracz ten charakteryzuje się dobrą skutecznością z gry, a słabą z dystansu co świadczy o słabym zasięgu, czyli gracz pod ataki podkoszowe. Z linii rzutów wolnych rzuca nienagannie. Nie zbiera dużo z tablic, ale za to jego statystki są bliskie double-double, gdyż bardzo dobrze asystuje. Jego straty z przechwyty są na podobnym poziomie. Nie blokuje i fauluje zbyt często. Punktuje przeciętnie.

SG - Simeon Arostegui (pensja 53k, forma sprawna)

Ma bardzo dobrą skuteczność i za 2 i za 3 punkty, ale jednak jego osobiste są druzgocące. Zbiera i asystuje rzadko, czasami zbyt często traci piłkę, a za to przechwytuje 3 razy na mecz co świadczy o jego dobrej obronie dystansowej. Blokuje raz na mecz, a za to faule przydarzają mu się dosyć często. Gracz do zadań ofensywnych, zdobywa duże ilości punktów na mecz.

SF - Rabon Gil de Gibaja (pensja 31k, forma silna)

Gracz z nienajlepszą skutecznością inside i outside. Rzuta dobrze z linii rzutów wolnych. Czasami zaastystuje, czasami zbierze, ale nie jest mistrzem w tych elementach koszykarskiego rzemiosła. Wyjątkowo rzadko zdarzamu się stracić piłkę, może trochę częściej przechwycić, ale blokowanie nie są jego domeną. Rzuca także przeciętnie, na poziomie 15 punktów na mecz.

PF - Alvarado Gonzalez Villa (pensja 72k, forma silna)

Rzuca na niebotycznej skuteczności za 2 punkty, co świadczy o jego dobrym rzucie z bliska i z półdystansu. Za łuk wychodzi rzadko i często nie trafia. Rzuty osobiste ma przeciętne. Znakomicie zbiera, czasem asystuje. Traci piłkę bardzo rzadko a także ją przechwytuje. Nie jest miastrzem bloków i fauluje bardzo rzadko. Punktuje na poziomie 18 punktów na mecz.

C - Jorge Caton (pensja 128k, forma silna)

Rzuca gorzej za 2 i za 3 punkty od swojego kolegi spod kosza, za to lepiej z linii rzutów wolnych. Zbiera także rzadziej, a podania musi mieć okropne, bo w tym sezonie jeszcze nie zaasystował. Traci i przechwytuje rzadko, dobrze blokuje, a także przy okazji przydarzają mu się kłopoty z faulami. Jego statystyka punktowa nie odzwierciedla jego punsji, gdyż zdobrywa około 15 pkt na mecz.

Joker - Sergi Relat (pensja 143k, forma silna)

Mimo swojej pensji jest pomijany przez selekjonera. Nie zagrał w ciągu ostatnich 5 meczy ani minuty. Rzuca bardzo dobrze za 2 punkty, słabo za 3. W osobistych też nie bryluje. Ale za to zbiera powyżej 20 razy na mecz, czasami asysystuje, traci piłkę 4 razy częściej niż przechwytuje, rzadko blokuje, trochę fauluje i punktuje na poziomie 17 punktów na mecz.

Last edited by MaxiKuba at 6/13/2010 7:47:14 AM

Jak grał selekcjoner hiszpańskiej U21 - Ros1306 - Ñ21 Coach w swoim klubie. Sezon 11:
W ataku:
Pod kosz:
LI - 11
LP - 1

Na obwód:
Mot - 3
R'n'G - 3

Neutralne:
Pat - 1
BO - 1
PtB - 1

W obronie:
3-2 - 12
MtM - 6
1-3-1 - 2
2-3 - 1

Sezon 12, a ataku:
Pod kosz:
LI - 2

Na obwód:
R'n'G - 10
Mot - 3
Prin - 1

Neutralne:
Pat - 3
PtB - 2
BO - 1

W obronie:
3-2 - 10
MtM - 7
2-3 - 4
Press - 1

Wniosek:
Cóż, wydaję mi się, iż selekcjoner hiszpańskiej U21 jest dość nieprzewidywalnym menedżerem. W sezonie 11 przeważały taktyki podkoszowe, a obecnym obwodowe. Selekcjoner nie ma jakiegoś ulubionego systemu, którym gra najczęściej. Jestem pewien, że kluczowa będzie dyspozycja podstawowych graczy reprezentacji, o których wspomniał MaxiKuba.

Hiszpańska reprezentacja U21 w sezonie 12.
W ataku:
Pod kosz:
LI - 2

Na obwód:
R'n'G - 5
Mot - 1
Prin - 1

Neutralne:
PtB - 1

W obronie:
MtM - 10

Wniosek:
W reprezentacji zdecydowanie przeważają taktyki obwodowe, a w szczególności R'n'G. Podejrzewam, że również z nami Hiszpanie mogą zagrać Runa. W obronie sprawa jest jasna. Na 99,9% zagrają MtM, dlatego też możemy zagrać taką taktykę, w której jesteśmy obecnie najmocniejsi.

PS. Show silnego Galocha ciąg dalszy. :} Chociaż w tej sytuacji, nie wiem czy się śmiać, czy płakać...

Szkoda, że tak mało osób się udziela w tym wątku...

Ja się nie udzielam bo jestem typowym rzemieślnikiem, który trenuje zawodników pod kadrę ;) Taka jest moja rola i nie zamierzam się wtrącać do taktyk naszych Orzełków :) W każdym razie Go Go Poland!! ;))