Historia
W czasach prekolumbijskich obszary dzisiejszego Urugwaju zamieszkiwały plemiona Indian Charrúa. W 1516 r. Hiszpan Juan Díaz de Solís dotarł do ujścia La Plata. Jednak pierwszymi osadnikami europejskimi byli Portugalczycy. W 1726 r. Hiszpanie wyparli Portugalczyków i założyli fort, wokół którego w drugiej połowie XVIII w. powstało Montevideo. Ich kolonialna ekspansja doprowadziła do znacznego wyniszczenia ludności tubylczej. Do 1776 r. Urugwaj wchodził w skład hiszpańskiego Wicekrólestwa Peru, a następnie wyodrębnionego z niego Wicekrólestwa La Platy. W 1811 r. pod wodzą José Gervasio Artigasa rozpoczęła się walka o niepodległość. Jednak założone przez niego w 1815 r. w głębi kraju "wolne państwo wschodnich prowincji" nie zostało uznane i w następnym roku Urugwaj został anektowany przez Portugalczyków i przyłączony do Brazylii. W 1825 r. państwo odzyskało niepodległość, którą Argentyna i Brazylia uznały dopiero po trzyletniej wojnie w traktacie z Rio de Janeiro. W pierwszych latach niepodległości o wpływy w kraju rywalizowały dwie partie polityczne – liberalni colorados, reprezentujących burżuazję miejską z wybrzeża oraz konserwatywno-klerykalni blancos, związani z hodowcami bydła z interioru. Z terytoriów spornych utworzono w 1830 r. Wschodnią Republikę Urugwaju. Mimo odzyskania niepodległości sytuacja w kraju była nadal niestabilna. Niepokoje wewnętrzne stały się pretekstem do interwencji zbrojnych Argentyny i Brazylii, a nawet Wielkiej Brytanii i Francji. W latach 1839-1852 Urugwaj toczył wojnę z Argentyną, a w latach 1865-1870 w sojuszu z Argentyną i Brazylią walczył z paragwajskim dyktatorem Francisco Solano Lópezem. Sytuacja polityczna unormowała się dopiero za prezydentury José Batlle y Ordóñeza (1903 – 07 i 1911 – 15), który przeprowadził szereg istotnych reform społeczno-politycznych. Podczas I wojny światowej Urugwaj zachował neutralność, ale w 1917 r. zerwał stosunki dyplomatyczne z Niemcami. W 1919 r. wprowadzono nową konstytucję, a wraz z nią szereg reform, które zmodernizowały i ustabilizowały kraj. Zagwarantowano m.in. rozdział Kościoła od państwa, wprowadzono powszechne prawa wyborcze, system powszechnych ubezpieczeń społecznych, ograniczono władzę prezydenta, wprowadzono 8-godzinny dzień pracy, przeprowadzono nacjonalizację banków oraz przedsiębiorstw i zakładów użyteczności publicznej. Okres prosperity lat 20. i 30 XX w. przerwał wielki kryzys lat 1929-1933, który wpłynął na zaostrzenie sytuacji wewnętrznej. W 1933 r. prezydent Gabriel Terra dokonał na wzór Benito Mussoliniego, zamachu stanu i ustanowił prawicową dyktaturę. W czasie II wojny światowej początkowo również był neutralny, następnie w 1942 r. zerwał stosunki z państwami Osi, by wreszcie w 1945 r. wypowiedzieć im wojnę. W 1952 r. wprowadzono nową konstytucję znosząc urząd prezydenta. Pod koniec lat 50. XX w. rządzący krajem blancos usiłowali realizować politykę Międzynarodowego Funduszu Walutowego, powodując wzrost społecznego niezadowolenia. W latach 60. XX w. nastąpiło załamanie się koniunktury gospodarczej. Rozkład systemu zabezpieczeń socjalnych, co doprowadziło do powszechnego ubóstwa ludności sprawiły iż w kraju powstała organizacja partyzancka Tupamaros (od 1985 r. partia). Postępującej anarchizacji życia politycznego nie zdołały zapobiec nawet rządy armii. Wojskowi zawiesili podstawowe prawa obywatelskie (1972 r.), rozwiązali parlament (1976 r.), zabronili działalności lewicowym partiom politycznym. W połowie lat 80. XX w. zaczął się powrót rządów demokratycznych, zwolniono więźniów politycznych, przywrócono prawo i swobody demokratyczne. W 1986 r. uzgodniono 3-letni plan odbudowy gospodarki. W 1990 urząd prezydenta objął Luis Alberto Lacalle z partii blancos, który ogłosił zgodę narodową i utworzył rząd koalicyjny z udziałem colorados.