Nadat de rook was opgetrokken en de drank redelijk verwerkt was werd manager Kalebam wakker met een lichte kater en vermoeide benen. Geschrokken keek hij snel naar zijn nachtkastje. Daar stond hij dan, de Rik Smits bokaal! Het was dus toch geen droom, de dansende mensen op de tribunes! De dansende vrouwen na afloop! De grote hoeveelheden drank en dure hapjes, zelfs de penningmeester heeft er hoofdpijn van gekregen (Hoewel het prijzengeld van de finale toch een klein deel van het feest gedekt heeft).
En toen kwamen de flitsen. Hij zag weer de vele gesprekken die gevoerd zijn met zijn adviseurs Freak en Maupster. De vele bemoedigende woorden in het landelijke forum, de spanning op de spelers voor de wedstrijd. Alles kwam langzaam weer terug. De voorsprong van 10 punten in de finale, de terugval naar 2 punten in het 4e kwart, de pijn op het gezicht van Djibril Diamacoune tijdens de wedstrijd nadat hij bij een gruwelijke charge een liesblessure van 2 weken opliep, de spanning en zweetdruppels ...